Wat is er gebeurd met de drie ‘r’ en?

De oude volkswijsheid rust, reinheid en regelmaat bij kinderen is volledig achterhaald zo lijkt het.

Bij elke nieuwe of opnieuw verlengde coronamaatregel staat er bijna steevast, maar kinderen zijn flexibel. Ze redden het wel, komen er wel doorheen. Maar is dat wel zo?

In de praktijk zie ik het toch heel anders. Te beginnen met mijn dochter van zes jaar. De eerst lock-down was het prachtig weer, had ze net leren fietsen en bleef ze liever bij mij thuis dan dat ze naar school moest. We hadden een heerlijk ritme en toen ze weer naar school ging bleek ze ineens een half jaar ‘leerachterstand’ weg te hebben gewerkt. School werd ineens leuk, ze begreep wat er werd gevraagd, kon meekomen en de druk die er eerst was, voelde ze niet meer. Toen kwam de tweede lock-down. Waar ze dus nu met veel plezier naar school ging en vooral veel speelde met vriendinnetjes, werd dat heel abrupt weg genomen. Koud weer met heel veel regen en geen moestuin waar we nu eindeloos bloemetjes konden zaaien. De lesstof was toch een stuk saaier als mama dat deed en het gemis van haar vriendinnetjes was groot. Deze keer zag ik een kind wat geregeld zei, ik haat dat stomme Corona! Wanneer houd het nou eens op!

Maar mijn dochter was hier niet de enige in. Zo ben ik ook gastouder van 4 schatten van kinderen. Ondanks dat ze wel naar de noodopvang mochten, merkte ik een flink verschil. De een reageerde steeds passiever en lief het hoofd hangen, de ander had steeds meer woedebuien, verviel in oud gedrag wat echt zeer duidelijke signalen zijn dat het simpelweg niet goed gaat. Ook de andere twee lieten duidelijk ander gedrag zien. Ja ze mochten naar school maar niet hun vaste groep, juf, dagindeling. Alle structuur was weg.

In mijn praktijk klopten meer ouders aan dan voor het corona-tijdperk. Ze zijn helemaal op. Ik werk vooral met kinderen die naast hooggevoelig ook een sterke wil hebben. Het mooie aan deze kinderen is dat zij als eerste aan de bel trekken als het niet goed gaat. De zogenoemde kanarie in de mijn. Zij hebben nu een veel korter lontje, reageren ‘brutaal’ , hebben nergens zin in, stuiteren tegen het plafond op en zo kan ik nog legio gedragingen ofwel signalen opnoemen.

Waar we in reinheid compleet zijn door geslagen is de regelmaat ver te zoeken en daarmee ook de rust. De rust die kinderen pas hebben als ze zich veilig voelen, als ze weten waar ze aan toe zijn, wat er van ze verwacht wordt. Dus kinderen zijn flexibel? Nee, kinderen hebben geen keuze, ze moeten mee rennen in de maalstroom waar we in zitten. Elk kind draait mee, in wat voor situatie ze ook zitten, ze kunnen simpelweg niet anders want ze zijn afhankelijk van hun omgeving om te overleven.

Ja, zal je zeggen maar kinderen hebben toch veerkracht? Ze kunnen herstellen als dit alles weer achter de rug is? Misschien, voor een aantal kinderen zal dat zeker gelden maar wanneer is het achter de rug? Wanneer houd het op? Hoeveel lock-downs gaan we nog mee maken? Wat houden kinderen hieraan over? Wat zijn zij als ‘normaal’ gaan beschouwen? Jonge kinderen weten niet hoe het was en oudere kinderen passen zich aan want nogmaals, ze moeten wel. Durven we straks nog wel contacten op te bouwen en dichtbij iemand te zijn? Is elke vorm van lichamelijk contact en nabijheid die juist voor kinderen zo belangrijk is, voorgoed veranderd?

Wat gaat het ‘nieuwe normaal’ inhouden en wat gaat dat met onze kinderen doen? Hoe kunnen we daar als ouders mee omgaan? Durven we naar binnen te keren en te zien wat het allerbelangrijkste is?

Mijn dochter: “maar, mama wat als we nooit meer ergens naar toe kunnen gaan waar het leuk is? Zoals de dierentuin, vakantie, Balorig?” “Dan hebben we elkaar en liefde overwint alles!”

Nog zo’n oude volkswijsheid.